Hey, na aanleiding van het artikel van de NRC over dat depressie een mode ziekte wordt. Wil ik graag mijn verhaal delen over depressie en sombere gedachtes deze komt mischien in meerdere delen
Heb ik dit altijd gehad?:
Sinds kleins af aan snap ik niks van het begrip genieten, heb ik altijd een kleine wolk in mijn hoofd die elk moment groter kan worden en heb ik altijd de stem dat ik iets niet goed doe of dat het niet meer hoeft. Dit heb ik altijd gehad. Het was altijd de kunst voor mij de wolk zo klein mogelijk te houden en de stem te negeren.
Ik was ook wel gelukkig ondanks alles wat ik had meegemaakt en mijn autisme. Heb ik best een 'fijne' jeugd gehad. Maar toch voelde ik me nooit echt gelukkig er was altijd die wolk die alles kon verpesten.
Vaak zeiden mijn ouders lekker genieten ,maar hoe hard ik mijn best ook deed hoe geniet je eigenlijk?, en helemaal hoe geniet je als je weet dat de wolk elk moment weer kan opspelen, en als je overal overnadenkt en niks volgens mezelf goed was. Ik was extreem perfectionistich en alles moest goed als dat niet zo was werdt de wolk weer groter. Ik deed enorm mijn best om te 'genieten' ,maar genieten moet toch vanzelf gaan?
De donkerste periode:
Ik was veertien toen ik uitviel op school en toen ik niks meer kon. Ik heb nooit echt een officieele diagnose gehad laten we dat voorop stellen ,maar ik denk dat ik een burn_out heb gehad of een autistiche burn_out (lees: hier komt nog een informatieve blog over). Mijn hele wereld klapte in ,want ik kon niks meer en ik had allerlei vragen. Om me heen zag ik mensen wel gewoon naar school gaan. Met hun was niks mis. Ook was ik enorm boos op mezelf ,want ik moest me niet zo aanstellen en gewoon naar school gaan, maar mijn lichaam werkte niet mee ik kon niet meer.
De wolk werdt steeds groter totdat hij op een gegeven moment mijn hoofd knapte alle gedachtes gingen door mijn hoofd en het enige wat ik wou was doodgaan. Ik wou niet zo leven, en ik vond mezelf nutteloos en ik kon toch niks, niemand had wat aan mij, ik kon alleen maar op de bank zitten. Ik voelde me tot last en wou alleen nog maar dood. Ik kon niet meer tegen de gedachtes en het nergens geen zin meer in hebben. Dit was geen leven toch?, ik viel anderen alleen maar lastig.
Destijds heb ik geen hulp gehad. Terwijl ik elk halfjaar naar een organisatie ging die mijn medicijnen controleerde. Dat vindt ik best erg. Zei konden toch ook zien hoe ik me voelde?, en dat het zo niet meer kon?, ze zagen toch dat ik steeds magerder werdt?, en dat ik vreselijk naar binnen gekeert zat?
Ik heb nooit een poging gedaan ,maar ik heb vaak genoeg met een mes in mijn handen gestaan. En waarom ik het niet deed?. Als ik het hoofd van mijn hond zag of de pijn die ik mijn moeder of vader zou bezorgen. Dan zou ik ze nog meer pijn bezorgen. Ik zag mijn broertje voor me op mijn crematie. Huilend met een bloem in zijn hand. Dat moest ik voorkomen ik mocht ze geen pijn meer doen!.
De periode ernaar:
Ik ging weer naar school, en voelde me weer wat beter ik deed weer een beetje normaal mee in de maatschapij en ging weer een beetje naar buiten. Maar hoe goed het ook ging de wolk bleef. De wolk kon ik op dat moment negeren.
Winter depressie:
Elke winter is het voor mij het zelfde liedje als het donkerder wordt gaat het slechter, ga ik meer in mijn hoofd zitten en wordt de wolk groter. Ik denk zelf dat het komt door het zonlicht wat ik dan niet of bijna niet binnenkrijg. En als je hoofd dan van zich zelf al donker is, is het fijn dat als de zon schijnt dat je je hoofd door de zon wat lichter krijgt. In winter is dat bijna niet. Vandaar dat het dan steeds donkerder wordt.
Nog een slechte periode
Begin dit jaar werdt het weer veel erger ik ging toen al een poosje naar een 'dagbesteding'. Omdat school nu echt niet meer lukte. Ik ging 3 dagen in de week en vond het wel leuk. Maar ik haalde er geen voldoening uit. Het voelde niet goed, ik voelde me weer nutteloos en het leek alsof ik weer niet mee kon komen met de maatschapij. Het ging weer steeds slechter totdat ik een brief schreef aan mijn moeder dat het echt niet meer kon.
Ik dacht steeds vaker aan doodgaan en dat dat alles veel makkelijk zou maken. Ik hoefde me dan tenslotte ook niet meer druk te maken over mijn toekomst die had ik dan toch niet. Ik viel anderen niet meer lastig met mijn problemen.
Maar toch wist ik dat dat niet de oplossing was. Daarom heb ik mijn moeder die brief geschreven het voelde voor mij heel erg als een opluchting ,maar ook eng ,want zou ze denken dat ik me aanstel?, of dat ik mezelf dit aanprate voor aandacht. Maar gelukkig reageerde mijn moeder direct en kregen we een gepsprek bij de zelfde instantie als met de medicijnen.
Bij dat gesprek werdt er een beetje gedaan alsof het lag aan niet meer naar school gaan en dat het wel weer over zou gaan. Ze maakten zich zoals ik eigenlijk ook wel had verwacht niet zo druk het voelde zelfs voor mij als het negeren van mijn probleem
Maar het ging niet beter juist slechter. Op een gegeven moment kreeg ik een keer in de twee weken een gesprek met iemand bij mij thuis steeds dezelfde persoon. Deze persoon heeft mij echt wel geholpen en deed haar best ook wel, toch voelde het niet als genoeg ,want de wolk werdt steeds groter.
Ik stond bij elkaar op geteld denk ik een maand of 5 op de wachtlijst van een andere organisatie. Toen ik daar kwam hadden ze het over therapie enzo. En me echt helpen deze mensen willen me helpen de wolk te verminderen
Op dit moment ben ik in therapie voor een hoger zelfbeeld. Ik krijg mischien medicijnen voor beter slapen, en PMT
Hoe voelt het nou voor mij:
Om eerlijk te zijn voelt het vreselijk niemand ziet aan mij dat er elke dag een wolk in mijn hoofd zit en geen gewone wolk nee een donkere. Het kost enorm veel energie om elke keer maar te doen alsof ,terwijl ik me helemaal niet goed voel en mentaal in een enorme put zit
Het gevoel kan ik het beste beschrijven als;
Lusteloosheid, alles kost enorm veel energie, altijd maar je zelf afkraken, nergens geen zin meer in hebben, over alles duizend keer na denken. Er zijn nog meer symtonen ,maar dit zijn een paar die voor mij het ergste zijn. Voor iedereen is dit anders.
Reageren op het bericht van de NRC en waarom zulke artikelen een probleem zijn:
Nu we meer open zijn over mentale problemen eindelijk!, komt ineens zo'n artikel. Ik heb express dit artikel niet gelezen om mezelf te beschremen tegen woede en dat ik ook denk dat ik daar weer onzeker van wordt. Maar ik wil toch even tegen jullie zeggen mensen die hier last van hebben. Je stelt je echt niet aan en wat jij voelt is er, dat klopt. Laat je Alsjeblieft niet tegen houden door zulke artikelen en laten we met zijn allen ons verhaal delen, zodat niemand meer zulk soort artikelen kan delen. Het moet opener worden en je moet zelf kunnen bepalen of je het wel of niet deelt. Zonder een oordeel te krijgen van andere mensen, het is helaas jouw probleem, dus moet je het recht hebben zelf te mogen weten of je het deelt of niet deelt
Voor nu:
Ooit hoop ik gewoon gelukkig te zijn, en geen wolk meer in mijn hoofd te hebben en gewoon te kunnen leven, voor nu ga ik werken aan mezelf hard werken om er vanaf te komen
Ik voel me nu weer slechter de wolk wordt steeds groter. En heb meer negatieve gedachtes. Maar de toekomst zal het leren. Ik hoop dat de therapie een beetje aanslaat
Lieve mensen heb jij vragen over dit onderwerp?, wil je je verhaal kwijt?, of wil je dat ik naar je luister of zoveel mogelijk advies geef?, ik heb hier niet voor gestuudeerd. Ik heb alleen veel ervaring met zulk soort dingen. Je mag me altijd ene berichtje via instagram of email sturen, je mag ook regaeren onder mijn post, weet dan wel dat je dan niet anoniem blijft, als je mij een prive berichtje stuurt wel.
Lieve mensen je stelt je niet aan, wat anderen ook zeggen
Liefs Emma