Vandaag een persoonlijke blog een hele persoonlijke blog, ik ga bloggen over onderwijs. Dit is vanaf het moment dat ik naar de middelbare school ga. Ik blog ook nog een keer over de basischool ,maar dat zie je in een van de volgende blogs. Dit is in een verhaal vorm geschreven ,maar dit is helemaal echt en ook hoe ik dacht destijds. Deze blog komt in meerdere delen.
De eerste dag:
Het is zomer, zomer nog wel niet lang meer. Het is de eerste dag van het nieuwe schooljaar een spannend en raar schooljaar voor mij, want dit is het eerste jaar dat ik naar de middelbare school ga. Ik heb eerst een paar toetsen moeten doen voor dat ik op deze school kwam, want je komt niet zomaar op deze school. Mama zegt dat dit een 'speciale' school is voor kinderen met autisme of andere problemen op deze school leer je plannen, zit je in kleinere klassen, wordt er meer aandacht aan je geschonken, en krijg je hulp met bijvoorbeeld rekenen wat ik helemaal niet kan. Op deze school zit je twee jaar en naar twee jaar ga je naar een 'reguliere' school. Dit is een soort opstap naar 'regulier' onderwijs. Zei mama tegen mij. Een paar keer al, maar ik wou naar een 'gewone' school zoals al mijn klasgenoten, van de basischool. En nu nog steeds wil ik naar een 'gewone school'. Maar ik moet nu toch echt gaan mama brengt me de eerste dag heen en morgen ga ik op de fiets. Maar vandaag brengt mama me nog heen.
Ik heb de school al een keer gezien bij een rondleiding ,maar nu ga ik er echt heen. Het is een kleine school. 'Mama ik wil niet heen'. Zeg ik nog maar een keer, ik doe toch ,maar mijn schoenen aan, want deze poging helpt toch niet denk ik. 'Ik wil echt niet, ik wil naar het Esdal'. Zeg ik nog een keer. 'Je gaat gewoon naar deze school hier hebben we het al over gehad Emma, daar zijn allemaal mensen zoals jou'. Mijn moeder kijkt me aan en doet ook haar schoenen aan, dat klopt wel, op de basischool was ik altijd de rare en gek. Maar ik wil niet naar die school, ik wil naar een 'normale' school. 'Ik ga niet'. Zeg ik, ik ga ook echt niet ze kunnen het uitzoeken. 'Jawel Emma', 'Kom op zegt mijn moeder'. Ik ga niet ik wil niet, ik doe mijn schoenen weer uit en gooi ze weg de kamer in. 'Je gaat Emma'. Mijn moeder wordt nu ook bozer ,maar dat maakt me niet uit, ik ga niet. 'Nee'. Zeg ik. 'Kom op Emma'. Zegt mijn moeder nog bozer. Ze is nu ook echt boos ,maar dat maakt me helemaal niet uit. Ik ga niet. Ik huil. Mijn moeder gaat bij me zitten. Ze is ineens niet boos meer. Ik nog wel ik wil naar een 'gewone' school. 'Meid je gaat heen', we kunnen nu ook niet meer veranderen over twee jaar ga je naar een 'gewone' school'. Zegt mijn moeder.
Dat klopt over twee jaar ga ik naar een 'gewone' school. Dan ga ik naar het Esdal. 'Ja ,maar ik wil 'normaal' zijn'. Zeg ik, en dat wil ik ook heel graag naar een 'gewone' school. 'Ja meid dat weet ik, maar je bent zoals je bent'. Je bent zoals je bent dat zeggen zeggen mijn ouders vaak, maar ik wil niet zijn zoals ik ben. ik wil gewoon zijn zoals iedereen en naar een gewone school. 'We gaan en als het echt niet gaat bel je maar dan kom ik je halen'. Dat zegt mama altijd als ik ziek ben, dat ben ik nou niet ik wil niet naar die school. Maar als ik vandaag heen ga en zeg dat het niks is hoef ik morgen niet meer heen. Ik sta op en loop achter mijn moeder aan.
Het fiets incident
Ik zit op de fiets terug naar huis gister ging het goed. Mama had gelijk er zaten allemaal mensen zoals mij op, en mijn klas was ook wel leuk. Maar nu ben ik zenuwachtig ,want vandaag is de eerste dag dat ik alleen terug ga naar huis met de fiets. De bel gaat ik loop weg. Ik praat nog even met Jutta en loop dan weg, we hebben het best leuk samen en zitten ook steeds naast elkaar bij elke les. We zijn de enigste meisjes samen met nog een meisje we zitten dus met drie meisjes in de klas.
Maar nu ga ik voor de eerste keer alleen op de fiets. Ik fiets naar de plek waar mama zei dat ik moest. Maar ik weet het niet meer ik weet niet meer waar ik heen moet ik sta bij wat oude huisjes en weet niet meer waar ik heen moet. Ik weet het echt niet meer er racen auto's aan me langs en ik zie mensen fietsen ,maar ik weet niet meer waar ik ben ik raak in paniek waar moet ik heen?. Ik sta te kijken ,maar ik weet echt niet waar ik ben.
Ik pak in paniek mijn telefoon ik kan hem niet vinden waar is die?. Ik grabbel in mijn tas ik moet mijn telefoon vinden en mama bellen. Ik kan hem nog steeds niet vinden ,waar is die nou?. De paniek wordt groter en mijn ademhaling sneller. Ik voel iets in mijn tas, ja mijn telefoon. Ik pak hem gauw en zoek met trillende handen mama op. Ik bel mama, de telefoon gaat twee keer over. Ondertussen fietsen er fietsers aan me langs en er lopen mensen aan me langs. 'Ja'?. Hoor ik mijn moeder vragend. 'Ik weet niet waar ik heen moet'. Zeg ik, ik weet het echt niet het horen van mama haar stem maakt me rustiger het is vertrouwd. 'Waar ben je nu'?. Vraagt mijn moeder rustig aan me. 'Uhm..... weet ik niet'. Ik weet het ook echt niet meer, net wist ik het nog
Maar nu heb ik zoveel paniek dat ik het niet meer weet, ik kijk in het rond. 'Emma, ben je er nog'?. Hoor ik mijn moeder weer zeggen. Er racen nog steeds auto's aan me langs en ik weet nog steeds niet waar ik ben. 'Emma'. Hoor ik mijn moeder nog een keer zeggen, nu wat harder. 'Ja'. Zeg ik. 'Denk even rustig naar zo kan ik je niet helpen'. Zegt mijn moeder duidelijk ,maar ook rustig. Oke rustig nadenken. Hoe kan ik rustig nadenken ik wil naar huis, maar ik weet niet waar huis is. Ik kijk in het rond, toch begin ik iets rustiger te worden. Ik zie weer huizen en ineens weet ik weer waar ik ben. 'Ik ben bij die huizen waarvan jij en oma altijd zeggen dat die zo oud zijn'. Zeg ik gauw, ik wil hier weg, ik voel de paniek weer. 'Oke meid, weet je waar de Lidl is?'. Vraagt mijn moeder nog steeds heel rustig, mijn moeder haar stem maakt me rustig. Ik denk even na en zie het dan ik moet oversteken en naar de Lidl fietsen. 'Ja'. Zeg ik. 'Fiets daar maar heen, bel me maar weer als je bij de Lidl bent'. Zegt mijn moeder, oke daar gaan we. Ik stap op mijn fiets En ik fiets zo snel mogelijk naar de Lidl. Het is druk auto's racen om me heen. En fietsers willen aan me langs. Maar ik ben bijna bij de Lidl vanaf daar weet ik het weer. Ik stop voor een stoplicht en kan na een paar seconden door fietsen ik ben er bijna. Ja ik ben er, ik ga op een rustig plekje staan en voel de paniek weer zakken nu weet ik waar ik heen moet.
Ik bel mama weer op en ik zeg tegen mama dat ik weet waar ik heen moet. En dat weet ik ook. 'Weet je dat echt meid'?. Vraagt mijn moeder weer heel rustig. 'Ja'. Zeg ik alleen maar nu wil ik zo snel mogelijk weg en naar huis. 'Oke als je het niet weet bellen he'?. Vraagt mijn moeder weer rustig. 'Ja'. Zeg ik gauw, maar ik weet de weg nu wel weer. 'Maar ik ga fietsen'. Zeg ik gauw. 'Ja is goed'. Zegt mijn moeder ik hang op en fiets gauw naar huis.
Regulier onderwijs: Is een 'gewone' school, waar je minder hulp krijgt en vaak zijn deze scholen wat groter en zijn er grotere klassen.
Speciaal onderwijs: Is een school waar je wordt geholpen met dingen waar je moeite mee hebt dit is voor kinderen die niet op 'gewoon' onderwijs 'passen', of waar niet voldoende hulp voor is.
Esdal: een middelbare school bij ons in de buurt waar veel kinderen heen gingen/gaan, dit is regulier onderwijs.
De volgende keer in deel 2:
Over de wintermaanden van de 1e klas
Liefs Emma