Hey. Alweer het derde autisme verhaal. Dit keer het verhaal van Danisha!. Deze dappere meid vertelt over haar depressie en over haar diagnose autisme!. Wil je haar verhaal lezen?. Lees dan gauw verder!
Let op: Dit verhaal bevat triggers!. Let op jezelf als je het niet aan kan!
Voorstellen:
Lieve allemaal♡, Ik ben Danisha en ben 19 jaar oud. Ik heb veel bewondering voor mensen die durven een stapje terug te zetten. Die durven toe te geven dat het even niet gaat. Die om hulp durven vragen. Want het mag soms even niet goed gaan!
'Ik was te laat. Te laat heb ik een stapje terug moeten zetten. De stemmen en depressie namen volledig de overhand':
Ik was te laat. Te laat heb ik een stapje terug moeten zetten. De stemmen en depressie namen volledig de overhand. Schaam ik me ? Ja. Ik vind het ontzettend moeilijk te moeten toegeven dat ik dingen niet aankon. En nog steeds niet aankan. Maar ik schaam me nog meer voor het feit dat er zo'n gigantisch taboe ligt op onderwerpen als deze. Ik heb geleerd dat hulp vragen mag en dat hulp nodig hebben oke is. Een stapje richting herstel! Niet meer alleen, maar samen. Mijn therapeut heeft ooit eens gezegd dat ik een dagboek moest beginnen. Well here I am. Ik heb wel geprobeerd om een dagboek bij te houden, hoor. Ik geloof dat ik er drie keer iets in heb geschreven. Ik vind het nogal zinloos om dingen aan mezelf te schrijven. Ik wil het gevoel hebben dat er ergens iemand leest wat ik te melden heb. Daarom heb ik besloten om een boek te proberen: een plek waar ik precies kan zeggen wat ik wil, wanneer ik wil en hoe ik wil, zonder dat ik me zorgen hoef te maken dat wat ik zeg niet cool is, of dat ik mezelf voor schut zet. Soms vraag ik me af of het tienermeisje in mij de problemen veroorzaakt. Want laten we eerlijk zijn: er is een boel om over te piekeren. Stiekem hoop ik dat het aan mijn puberteit ligt. Het begint al over hoe het echt voelt om een tienermeisje te zijn, zonder dat we hoeven te doen alsof.
'Het begon in groep 7 ik had een flink ongeluk gehad op school gehad met gym':
Nou laten we bij het begin beginnen. Ik ben Danisha. Ik ben begonnen met dit nieuwe avontuur als 19 jarige. Wat vliegt de tijd snel voorbij. Dit verhaal betekend veel voor me, dit is niet alleen mijn leven, maar ook mijn verhaal. Mijn leven ging niet altijd over rozen. Toch bleef ik positief tot ik teveel hooi op mijn vork nam. Het leven ging van iets heel moois naar een diep dal. Alles viel langs me af. Een moment wat opeens je hele leven veranderd. Het begon in groep 7 ik had een flink ongeluk op school gehad met gym. Dit veranderde alles. Een vrolijk meisje, zelfverzekerd en vooral positief in het leven. Eindigde als een depressief meisje. Die helemaal afhankelijk werd van haar ouders en therapeuten. Een meisje die niks meer kon en alles opnieuw moest leren. Alsof je het nooit geleerd had . Na 2 jaar gerevalideerd te hebben kon ik eindelijk weer de kleine stapjes zetten. Op de middelbare school ging het eigenlijk wel zijn gangetje. Ik had de vrolijke Danisha weer helemaal terug te pakken. Ik zat daar echt op mijn plek. Even dacht ik: I’m back. Maar ik bleek te vroeg gejuicht te hebben. In de tweede kwam ik weer in een diep dal terecht. Ik ben toen ook na de huisarts gegaan, omdat mijn lichaam letterlijk stop zei. De huisarts verwees mij op dat moment naar een praktijkondersteuner. Ik had een erge vorm van depressie. Helaas konden ze niet veel doen. Ik bleef door vechten. Tot mijn lichaam het op gaf, ik verloor mezelf. De angst om mezelf te verliezen kwam uit. Misschien had 't wel zo moeten lopen. Want uiteindelijk ben ik er stukken sterker uitgekomen. Ik had eindelijk weer zin om dingen te leren, te ontdekken en vooral aan mezelf te werken met de juiste mensen om me heen van IHT tot het Fact team. Stil zat ik zeker niet. Werken aan mezelf stond op nummer 1. Opnames bij Koraal en Mondriaan volgden elkaar op. Gestart op het Rea College, maar dat bleek teveel. Opnieuw leren mezelf te ontdekken. Werken bleek teveel te zijn. Dit was voor mij een zware terugval. Het moment om te beseffen dat ik anders in elkaar zit dan andere jongeren van mijn leeftijd.
'Na vele onderzoeken zijn ze er eindelijk achter gekomen. Ik heb autisme':
Ik kon niet werken ik kon niet meer naar school. Ik zat thuis. Vaak lag ik alleen maar in mijn bed naar het plafond te staren. Opgesloten op mijn eigen kamer. Terug na een crisis opname bij Mondriaan. Opgesloten zonder prikkels en mensen om me heen. Wat heeft me dat goed gedaan. Na vele onderzoeken zijn ze er eindelijk achter gekomen. Ik heb autisme. Mijn reis naar acceptatie van mijn problematiek kon eindelijk starten. Accepteren dat ik anders ben. En dat ik niet een normaal leven kan volgen als anderen jongeren van mijn leeftijd. De duidelijkheid zorgde voor meer rust in mijn hoofd. En eindelijk voelde ik me niet meer gevangen in mijn eigen lichaam. Ik voelde en voel mij vrij. Vrij om te zijn wie ik ben en mag zijn van mijzelf. Ik ben Danisha en ik ben trots om wie ik ben♡
Wil je wat kwijt?. Heb je een tip nodig?. Of wil je gewoon even praten?. Stuur me dan een dm of email!. Heb je acuut hulp nodig?. Neem dan contact op met iemand die je vertrouwt!. Of neem contact op met 113, deze organisaties zijn er niet voor niks!. En je bent het echt waard!.
Wat is jouw ervaring met dit onderwerp?. En/of heb je een tip?. Laat het weten in de reacties!. Misschien kan je een ander helpen!
Ik wil Danisha heel erg bedanken voor het delen van haar verhaal!
Liefs Emma