Hey!. Het is alweer tijd voor een nieuwe persoonlijke blog!. Dit keer over autisme en gesprekken, want ondanks dat het een vrij klein onderwerp lijkt. Is het toch wel een groot onderwerp. Waar ik heel veel over kan vertellen!. Want wat is mijn ervaring met gesprekken?. Hoe kan het zijn dat gesprekken voeren als autist zo moeilijk kunnen zijn?. En wat zijn mijn tips om die gesprekken toch een beetje auti-proof te laten verlopen?. Dat lees je allemaal in deze blog!
Autisme en gesprekken:
Gesprekken zijn voor de meeste mensen zonder autisme al niet heel fijn!. Maar voor autisten is dit vaak nog zwaarder en heftiger. Dit kan onder andere komen door de hoeveelheid mensen die dan aan tafel zitten, en/of door een andere prikkelverwerking!. Naast dat autisten vaak veel meer moeite lijken te hebben met gesprekken. Zijn er meestal ook nog enorm veel gesprekken met instanties bijvoorbeeld. Natuurlijk is dit voor ieder autist anders, maar de meeste autisten hebben erg veel moeite met gesprekken!
Wat maakt het voeren van gesprekken als autist zo moeilijk?:
Praten over jezelf/Aanhoren waar je bijvoorbeeld allemaal moeite mee hebt
Andere prikkelverwerking
Sociale verplichtingen
Overdenken
Steeds maar weer het zelfde moeten vertellen
Prikkelgevoeligheid
Natuurlijk zijn er nog veel meer redenen. Waarom het voeren van een gesprek met autisme zo moeilijk kan zijn, maar dit zijn de meest voorkomende!
Ik en gesprekken eerder:
Toen ik een klein kind was waren er al veel gesprekken. Maar daar kreeg ik niet heel veel van mee, want toen deed mama eigenlijk altijd de gesprekken voor mij. Ik was er wel eens bij, en eigenlijk had ik er toen al enorme moeite mee. Ik vond het namelijk erg moeilijk om aan te horen waar ik allemaal moeite mee had. Want dit moest vaak besprokken worden tijdens zo'n gesprek.
Ik had wel het geluk dat mama de gesprekken voor mij deed, en eigenlijk ook altijd het woord deed. Toen ik natuurlijk heel jong was kon ik dat niet zelf en werd dat ook niet echt van me verwacht. Soms zat ik wel bij zo'n gesprek, omdat ik er dan bij moest zitten van de instantie waar we een gesprek mee hadden. Ik kreeg dan eigenlijk alles mee
Ik werd meestal dan boos als ik hoorde waar het allemaal over ging en waar ik allemaal moeite mee had. En dat was dan niet tijdens het gesprek, maar vooral als ik dan thuis was. Ik kon er heel slecht tegen om aan te horen wat ik allemaal niet kon. Dit kwam vooral doordat ik zo mijn best deed om me aan te passen en als ik dan tijdens zo'n gesprek hoorde waar ik allemaal nog moeite mee had. Dan werd me extra duidelijk dat hoe hard ik mijn best ook deed het toch niet ging lukken om 'normaal' te kunnen functioneren.
Al sinds kleins af aan heb ik dus al echt een hekel aan gesprekken. En kan ik geen gesprekken voeren zonder mijn moeder er bij
Ik en gesprekken nu:
Nu ik volwassen ben en begeleid woon. Heb ik vaker gesprekken die ik eigenlijk alleen zou moeten voeren. Maar ik kan die gesprekken nog steeds niet alleen voeren. Ik kan het gewoon niet. Zodra ik dan een gesprek heb met een instantie dan krijg ik al enorm veel stress. Ik kan er dan weken aan denken, en ben er voor dat het gesprek alleen al is begonnen al helemaal overprikkeld van!
Ik heb meestal na zo'n gesprek ook erg lang de tijd nodig om alles te verwerken. Vooral bij een 'heftig' gesprek ben ik erg lang bezig met het verwerken. Er komen dan ook steeds meer dingen in me op die ik eigenlijk wel had willen zeggen, maar daar heb ik dan natuurlijk helemaal niks aan, want dan is het gesprek allang voorbij
Ik kan vaak ook niet onder woorden brengen tijdens een gesprek waar ik dan mee zit en wat ik dan wil. En vooral niet bij instanties waar ik het vertrouwen sowieso al niet in heb, door alles wat er is gebeurt. Ik weet dan gewoon niet wat ik moet zeggen, er gebeurt dan wel van alles in mijn hoofd, maar op de een of andere manier komt het mijn mond niet uit.
Ondanks dat ik wel heel blij ben dat mama me altijd heel erg goed helpt daarin en een soort klankbord voor mij is. Wil ik het toch ooit wel eens een keer echt zelf kunnen. Maar ik weet echt niet of dat ooit gaat gebeuren.
Autisme vriendelijke gesprekken:
Meestal zijn gesprekken niet echt autisme vriendelijk en word er niet echt rekening mee gehouden dat iemand autistich is. Terwijl dat eigenlijk wel zou moeten vooral bij instanties, is die kennis best wel belangrijk!. Een autisme vriendelijk gesprek is eigenlijk best wel lastig, want gesprekken zijn meestal al lastig, maar er zijn wel een paar dingen die kunnen helpen om een gesprek zo autisme vriendelijk te maken of in ieder geval wat dragelijker!
Deze dingen kan je doen als instantie:
Voorbereiding:
Zorg er bijvoorbeeld voor dat je alvast mailt of belt waar je het over gaat hebben tijdens een gesprek. Zo kan die gene zich alvast een beetje voorbereiden wat er gevraagd en/of besproken gaat worden
Verminder prikkels:
Het liefste een prikkelvrije ruimte of een ruimte met zo weinig mogelijk prikkels. Zodat die gene zich echt kan focussen op alleen het gesprek. En waar het overgaat, zo is die gene na het gesprek en tijdens het gesprek wat minder overprikkeld door alle bijkomende (onnodige) prikkels.
Laat iemand doen wat diegene zelf fijn vind:
Veel autisten stimmen, en dat is heel gewoon ook iemand zonder autisme kan dat doen en dat gebeurt erg vaak waar helemaal niks raars aan is!. Soms hebben autisten een stim speeltje die ze mee nemen. Of bewegen ze hun been wat ook erg vaak gebeurt. Dit stimmen zorgt er voor dat de prikkels beter verwerkt kunnen worden, maar ook dat er prikkels binnen komen waardoor je je beter kunt focussen op een gesprek bijvoorbeeld
Wil je even praten?. Heb je een tip nodig?. Of een luistert oor?. Stuur me dan een dm of e-mail. Heb je acuut hulp nodig?. Neem dan contact op met iemand die je vertrouwt. Of met 113 deze organisaties zijn er niet voor niks en je bent het echt waard!
Wat is jouw ervaring met dit onderwerp?. En/of heb je een tip?. Laat het weten in de reacties!. Misschien kan je een ander helpen!
Liefs Emma