Hey. Het is alweer tijd voor het twaalfde autismeverhaal. In dit verhaal vertelt Diamaria open en eerlijk over haar diagnoses!. Verhaal weten?. Lees dan gauw verder!
Voorstellen:
Leeftijd: 18 jaar
Diagnose autisme: 12 jaar net voordat ik naar het VSO ging (Voorgezet speciaal onderwijs, cluster 2)
Andere diagnose: TOS (Taal Ontwikkelings Stoornis) dit is zover wat ik weet. Maar depressie,
suïcidale gedachte en (sociale) angststoornis was/is er ook maar er werd nooit gediagnosticeerd en
gezegd tegen mij.
'Toen mocht ik naar de eerste klas. Ik werd geplaatst in een basis-kader klas. Was geen probleem voor mij':
Hoe ging je van de basisschool naar het middelbare school?
Ik werd in allereerst in een schakelklas geplaatst omdat nog de kleine puntjes nog wat bij gespijkerd moest worden. Ik was toen heel leergierig en wilde zo snel naar de eerste klas. Gelukkig had ik een goede mentor die mij in alles ging ondersteunen waar ik het nodig had. Daar was ik heel blij mij. Toen mocht ik naar de eerste klas. Ik werd geplaatst in een basis-kader klas. Was geen probleem voor mij.
'Ik had echt een rot mentor':
Ik kon met iedereen mee opschieten ,maar was heel verlegen.
De eerste twee klassen was de grootste ramp tot nu toe. Dat was de ergste ramp van mijn leven zou ik gaan zeggen. Ik had echt een rot mentor. Dan zit je op zo’n school die structuur en duidelijkheid vooral van belang was. Dat zag ik niet in mijn mentor die ik had. Ze was overal vergeetachtig zoals je wilt zeggen. Ze zei bijvoorbeeld dat nu de schoolfotograaf was op de moment dat we nu meteen op de foto moesten. Daar kon ik echt niet tegen. Elke keer kwam ze naar mij toe en ze zei sorry, keer op keer totdat je het niet wilt geloven en denkt van bewijs het echt dan in plaats van alleen erover zeggen zeggen (of het nou terecht was of onterecht, ze had overal een excuus ervoor om het goed te
maken).
'Mijn mentor die wist wel dat het niet goed ging
en ze vroeg aan mij of ze wat er aan de hand was':
Had je ook vrienden?
Ja ik had ook vriendinnen, maar dat ging ook mis omdat mijn vriendinnen buitengesloten van de groep. Dus dat zat ook niet mee. Halverwege de eerste klas tot begin/halverwege 2 e klas, ben ik uitgevallen. Toen begon ik heel erg depressief aan het worden. Ik durfde bij niks meer omdat ik door zoveel onverwachte veranderingen en buitengesloten werd van mijn vriendengroepje. Ging alleen maar meedoen met gym, want dat was nog wel duidelijk voor mij. Dus spijbelen deed ik. Mijn mentor die wist wel dat het niet goed ging
en ze vroeg aan mij of ze wat er aan de hand was. Ik vertelde alles aan haar maar dat deed ik omdat ik mij verplicht voelde om haar te vertellen omdat ze mijn mentor was. Daarna werd ik verwezen naar de vertrouwenspersoon (ook de maatschappelijk medewerker van mijn school) om daar ook gesprekken gevoerd, maar het hielp niet echt omdat ze best oud eruit zag. Na een halfjaar de gesprekken gevoerd hebben de school naar mijn ouders gebeld of ze willen komen. Dat was ook echt een ramp. Ze hebben ook verteld dat ik zelfmoord wilde plegen. Dat gesprek was heel veel stress voor mij omdat mijn ouders nogal veeleisend zijn en streng kunnen overkomen. We hebben de hele terugreis niks erover gezegd. Mijn ouders heeft een mail gestuurd naar mijn huisarts achter mijn rug en ze hebben dingen gezegd wat je eigenlijk wel kunt zeggen dat je
jou niet willen helpen. Uiteindelijk zeiden mijn ouders op een dag van jij gaat met ons mee naar de psycholoog toe en daar maar gesprekken moeten voeren.
Daar was ik ook al bang voor.
'Ik kreeg het gevoel dat Bas niet zo leuk was':
Mijn psycholoog heeft mij doorverwezen naar een van zijn
medewerkers van zijn praktijk. Volgens hem was de beste match. Het was een man, maar de naam zal ik niet vertellen. Laat ik hem maar Bas noemen. Bas die wist alles van mij en ik niks van hem. Dat vond ik heel eng.
Ik kreeg het gevoel dat Bas niet zo leuk was. Toen (en nu ook trouwens) vertrouw ik
heel erg op mijn gevoel. Als mijn gevoel zegt dat er iets niet klopt, dan ga ik daar vanuit en dan wil ik verder niks meer van weten. Dus ik ging naar een ander persoon toe. Laat ik haar Jessie noemen. Jessie was een vrouw en ik kende haar al, dus ik dacht: het zal vast goed komen. Maar dat ging ook niet goed, want dat was alleen autisme dit, autisme dat, hoe is dat voor jou autisme en nog meer autisme, autisme &autisme; autisme. Ik kreeg bij haar het gevoel dat ik aan een onderzoek die voor vrouwen met autisme, Dat ik de hoofdonderwerp was aan de onderzoek waarvan ik niks van wist. Uiteindelijk ben ik gestopt met de hulpverlening, want het werkte niet voor mij omdat ik ondertussen vele
verhalen zag van anderen mensen met autisme.
'In de 3 e klas ben ik weer volledig naar school gegaan, omdat ik al examens deed, dus ik moest wel':
Er waren twee groepen kon je wel zeggen: De ene
groep was dat je meteen de 1 e persoon de goede hebt of je was zo’n iemand die naar de ene persoon naar de ander persoon maar het werkte niet zoals jij dat graag wilt en natuurlijk zat ik in die groep die naar de ene naar de ander ging. In de 3 e klas ben ik weer volledig naar school gegaan, omdat ik al examens deed, dus ik moest wel.
gelukkig kreeg ik de liefste mentor van de school. Althans iedereen had erover dat ze een hele lieve
vrouw was en ook mentor. Als je uit de les gestuurd was door haar, dan zeiden ze ook dat jij dan ook wat gedaan hebt. Maar toen kwam corona en lockdown. Dat vond ik zo jammer want ik wilde gewoon fysiek les volgen.
'Ik mocht geen onvoldoende halen met de gedachte erbij van ik moet mijn ouders tevreden stellen':
Mijn ouders waren streng (voor mij idee). Ik was op school niet zo goed in talen zoals je misschien ziet met het schrijven van mijn verhaal. Ik was al blij als ik net een voldoende haalde. Mijn ouders zagen dat eerder als een onvoldoende. Ze hebben ook wel dingen gezegd van ik verwacht dit en dit en dat wat voor mij net te hoog was om dat te gaan bereiken, maar aan de andere kant wilde ik dat graag ook bereiken omdat ik graag mijn ouders tevreden wilt stellen. In die tijd heb ik hele erge faalangst
ontwikkelt. Ik mocht geen onvoldoende halen met de gedachte erbij van ik moet mijn ouders tevreden stellen.
'begin ik pas rustiger te worden en proberen tot rust te komen':
Er is ook een gespannen sfeer in het huis. Als ik bij mijn vrienden langs ga, merk ik dat de sfeer daar heel veel rustiger is of in ieder geval rustiger is dan mijn thuis. Daarom ga ik graag zoveel mogelijk weg van huis omdat ik de gespannen sfeer niet aankon. Het moment dat ik op de fiets stap om bijvoorbeeld naar school toe ga, begin ik pas rustiger te worden en proberen tot rust te komen.
'Blijf positief want er zijn zoveel mensen die negatief zijn tegen je. Je moet gewoon vooral dingen doen waar jij je goed bij voelt':
Ondertussen Heb ik in mijn eigen tijd veel geleerd over mijn autisme en hoe ik moest handelen
wanneer ik bijv. overprikkeld ben. Inmiddels is het 4 jaar geleden dat ik in deze problemen ben gekomen en ik zit op het MBO. Ik heb nu vele lieve mensen ontmoet, maar ik ben ondertussen nog steeds bang dat ik ze te dichtbij laat komen omdat mijn vertrouwen zo beschadigd is in mensen. Tot nu toe heb ik alle vrouwen gehoord dat ze eerst depressie/angststoornis en etc. krijgen voordat de diagnose autisme krijgen en zien vervolgens een terugkerende patroon dat ze als ze het eerder wisten dat ze de depressie en etc. willen voorkomen. Maar in mijn geval is niet zo. Ik wist voordat ik mijn problemen kwam dat ik autisme heb en dan vervolgens de problemen kwamen. Je zou dan
zeggen dat je de problemen ook wilt voorkomen maar daar had ik te strenge ouders voor.
Ik wil gewoon één ding zeggen tegen anderen: Wees gewoon jezelf en laat jezelf niet klein maken.
Blijf positief want er zijn zoveel mensen die negatief zijn tegen je. Je moet gewoon vooral dingen doen waar jij je goed bij voelt.
Wil je even praten?. Heb je een tip nodig?. Heb je advies nodig?. Stuur me dan een dm of email!. Heb je acuut hulp nodig?. Neem dan contact op met iemand die je vertrouwt!. Of neem contact op met 113!, deze organisaties zijn er niet voor niks!. En je bent het echt waard!
Wat is jouw ervaring met dit onderwerp?. En/of heb je een tip?. Laat het weten in de reacties!. Misschien kan je een ander helpen!
Ik wil Diamaria heel erg bedanken voor het delen van haar verhaal!
Liefs Emma