Hey, Vandaag een iets andere blog dan dat jullie van mij gewend zijn, dit keer gaat het over mijn vermoeidheid en hoe het met mij gaat. Het is ook een iets langee verhaal, maar ook deze dingen moeten gedeeld worden.
De slopende weken:
De afgelopen weken heb ik heel hard gewerkt in de bakkerij om 'gewoon' mee te komen en zo veel mogelijk mee te helpen en dingen te leren, daarnaast nam ik thuis ook niet echt de rust vaak deed ik mijn voedingscursus of ging ik een work_out doen en deed ik daarna ook weer dingen die niet echt voor rust zorgden ,verder plande ik op mijn vrije dag: woensdag allemaal dingen ,zoals therapie of ging ik mijn kamer opruimen. Dit zorgde nog steeds niet voor rust. Rust die ik eigenlijk heel hard nodig had. Ik ging maar door en door en negeerde de waarschuwingen van mijn moeder en mijn lichaam. Totdat het deze week helemaal mis ging.
Waar wordt ik moe van:
Het vermoeiende is vooral eigenlijk het maskeren het altijd maar doen alsof het goed gaat en me zo normaal mogelijk gedragen om maar niet raar gevonden te worden. Ook wordt ik moe van alle prikkels die binnen komen en die ik niet direct kan verwerken of soms helemaal niet. Ook van het overdenken wordt ik moe overal denk ik 1000 keer overna en alles moet helemaal goed zijn. Ik denk ook heel vaak na of ik iets wel goed doe. Eigenlijk denk ik altijd na. Ook voel ik vaak aan hoe anderen zich voelen en ook in een ruimte voel ik dat vaak dit zorgt ook voor vermoeidheid. Ik hoor, reuk, proef of zie ook vaak meer dingen dan anderen. Dit alles zorgt er voor dat ik snel vermoeid raak en eigenlijk meer rust nodig heb
Toen het echt niet meer ging:
Zondag begon ik al een beetje ziekig te worden ,een beetje misselijk en hoofdpijn en geen zin in mensen. Toen ik op moest staan maandag, was ik zo moe dat dat niet lukte. (Lees: Ik kreeg een deja_vu naar de derde klas toen ik voledig uitviel en niks meer kon zo ver ben ik nog niet ,maar het duurt niet lang meer). Ik dacht eerst dat ik de griep had of echt ziek was. Maar naarmate de dag verstreek en ik nergens geen energie meer voor had, kwam ik erachter dat ik compleet overprikkeld was.
Mijn prikkel emmer is weer overstroomd.
Ben ik wel echt ziek?:
Wat het vervelend maakt is dat het voor de buitenwereld lijkt alsof ik zomaar thuis ben en dat ik lieg als ik zeg dat ik ziek ben. Maar dat is niet zo ,want ik ben ziek van alle prikkels en gebrek aan rust de afgelopen weken/maanden. Ik ben uitgeput en kan niks meer hebben lijkt het wel, ook heb ik de hele dag enorme hoofdpijn en spierpijn, dat komt allemaal doordat ik te veel heb gedaan de afgelopen weken/maanden en mezelf geen rust gunde.
want rust heb ik lang genoeg kunnen nemen. Nu kon ik eindelijk mezelf verder ontwikkelen en iets doen wat ik leuk vond. Ik moest nu gaan knallen en even niet zeuren over rust, rust kwam later wel.
De veilige plek:
Ik vraag me af hoe het volgende week moet? en hoe ik in hemelvredesnaam moet vertellen dat het me te veel is en dat ik het zo niet langer volhoudt?, ik ben zo bang mijn plekje kwijt te raken en mischien weer compleet ergens anders heen te moeten. Iets te doen wat ik niet leuk vindt of waar ik iets moet doen waar ik geen voldoening uithaal.
Duizend vragen nergens een antwoord op:
Vragen als: hoe moet dit verder?, hoe gaat de toekomst zijn voor mij?, zal ik ooit wat vinden wat echt bij mij en mijn autisme past?, en wat ik lang kan volhouden?, zal ik ooit een enigzins normaal leven hebben?, zonder me steeds te moeten aanpassen aan mijn autisme?, zal ik ooit mijn autisme accepteren?
Wanneer de zon weer stukjes naar onder gaat en de wolken voor de zon komen:
Het ging een poosje goed in mijn hoofd. Met mijn hoofd bedoel ik negatieve gedachtes en sombere gevoelens. Begin dit jaar ging het heel slecht mentaal. Het hoefde van mij allemaal niet meer en ik heb meerdere keren aan dood gaan gedacht ik kwam in de visuele cirkel en werd steeds depressiever. Uiteindelijk ging ik aan het werk in de bakkerij en ging het weer wat beter het werdt ook zomer wat sowieso voor mij beter is er is dan meer zonlicht.
Nu het weer donkerder wordt en ik zoveel nadenk ( lees: deed ik sowieso al wel ,maar nu heb ik al die vragen). Gaat het weer slechter en verdwijnt de zon achter de wolken. Ik ben bang dat het weer slechter gaat. Ik stop het gevoel voor nu even weg.
Ik wil dit graag delen ,omdat ook dit bij autisme hoort. Ik deel dit ook om jullie te laten weten dat je echt niet de enige bent die zich zo voelt.
Hebben jullie ervaring met dit soort dingen?, en hebben jullie tips?, of wil je gewoon je verhaal kwijt?. Je kunt me altijd een dm sturen op instagram, reageren onder de post of een mailtje sturen
Liefs Emma